Blog
Weer tijd voor 'ouderdommigheid',
Geen feestelijke aanleiding voor een mooie, bijzondere ochtend in Borne. In het lichte Tuinrestaurant van Boomkamp verzamelt zich een groep van ongeveer vijftien 60-plussers. Degenen die er beroepshalve bij betrokken zijn, zijn allen jonger: Stichting Informele Zorg en Wijkracht Borne, en de afdeling WMO van de gemeente.
Mij is gevraagd in dire gedeeltes wat fragmenten voor te lezen uit het boekje over mijn moeder, 'Ik lijd aan ouderdommigheid' . Vanwege de gehoorapparaten en de galm gebruiken we toch maar de microfoon.Ik vind het spannend, omdat er een aantal echtparen bij zijn waarvan de een duidelijk de mantelzorger is van de ander.
In de voorbereiding hebben we besloten het geheel in drie gedeeltes op te splitsen: 'Er is iets niet pluis', over de periode dat er steeds meer misgaat, maar mijn moeder nog thuis woont. Dat is de tijd waarin je als mantelzorger constant op het puntje van je stoel zit: wat gebeurt er nu weer? Moet ik erheen? Wie schakel ik in? Wat woon ik ver weg!
Daarna over de verhuizing naar de zorgwoning, ervoor en erna: hoe gaat zo'n besluit en zo'n proces, als de persoon in kwestie eigenlijk vindt dat het allemaal wel kan blijven zoals het was?
En dan het derde stuk, over de jaren dat zij al wat is ingeburgerd, maar ook fysiek verder achteruit gaat: letterlijk vallen en opstaan, ziekenhuisopnames, verwarring en weer opknappen - tot aan haar overlijden in 2008. In dat stuk staan wat meer 'dochterteksten', die niet mijn moeder als hoofdpersoon hebben, maar mijzelf als mantelzorger: hoe houd ik dit vol? Over dat het soms even niet lukt om de moeder van mijn moeder te zijn. Over zo blij zijn dát ze er nog is, ondanks alles.
De bijeenkomst in de serre verloopt stemmig. Er zijn niet zo heel veel vragen en opmerkingen, maar de luisteraars zijn er heel erg bij. Het is doodstil, af en toe een heftige hoofdknik of een traan. We vinden het jammer dat het zo lastig is om een woord als 'ouderdommigheid' (een uitvinding van mijn moeder) in het woordenboek te krijgen- ik heb pogingen gedaan.Ook gaat het erover dat 'dementie' toch meer uit de taboesfeer aan het komen is, door de vroegere herkenning, alle publiciteit, het onderzoek en de discussies rond euthanasie. Zou dat alles het gemakkelijker maken om het bespreekbaar te krijgen ook met degenen die het zelf treft? Aan de gezichten te zien van deze mensen in de kring, betwijfel ik dat. Er is er één die het wel weet van zichzelf en die even in tranen uitbarst - om zich daarna weer heel blij te tonen met zijn aanwezig zijn hier.
Mijn boekje is te krijgen via www.saamuitgeverij.nl : € 14,95 Plus verzenkosten € 3,95.
Bij mij in Borne is het af te halen voor € 12,50. Even een mailtje naar info@detalentuin.nl
Reageer
Door op Verzenden te klikken gaat u akkoord met onze Privacyverklaring (AVG)
Comments (1)
Joke Boevink
Hoi Miriam en andere lezers, Ik was erbij :) en kan onderschrijven dat het een bijzondere en prettige ontmoetingsbijeenkomst was. Je las mooi voor en had de gedeeltes met zorg uitgezocht. Ik vind het knap! Helemaal als ik me realiseer dat dit niet 'zomaar' een verhaal is, maar jou persoonlijke ervaringen. Het was fijn dat je dit met ons deelde! En de aandacht welke er was in het stil luisteren, vertelt ons veel. Jou verhaal, in een prachtig boekje weergegeven, wil ik graag aanbevelen. Het is zeer toegankelijk geschreven. Het leest net zoals dat we luisterden: 'Met een lach en een traan'. Een hartelijke groet, Joke Boevink (Ouderenadviseur bij Wijkracht-Welzijn Ouderen Borne)