Met een nieuw seizoen voor zich schrijven mijn gevorderdere cursisten over hun schrijfwensen voor de komende periode. Over wat hen tegenhoudt, en over wat hen helpt. Want schrijven is geen eenvoudig ambacht, het is iets wat ze allemaal zo graag doen en toch zo vaak niet doen.
Daarover gaat, na de schrijfopdracht, het gesprek. Dat is altijd een moment van heerlijke herkenning en relativering, want schrijven is ook een eenzame bezigheid. Je heimelijke wensen en je openlijke frustraties kunnen in je eigen hoofd nog weel mythische proporties aannemen- die in een sessie als deze weer krimpen tot acceptabele omvang.

We lachen samen om vijanden als uitstelgedrag, computerspelletjes, mail, lawaai buiten, lawaai binnen, de verwilderende tuin, de eega die wil koffiedrinken, telefoon, de was; en mechanismen als je eigen teksten de grond in boren en al bij de eerste zin gaan perfectioneren.
Wat men allemaal als reddingslijn gebruikt om niet te verzinken in het moeras van de dagelijkse bezigheden en sociale verplichtingen: een vaste dag voor schrijven, weggaan met de kampeerbus, lezen van mooie teksten, lezen van lelijke teksten, de stilte opzoeken, schrijfvrienden opzoeken. Ook die hier, rond deze tafel met vakzusters in tekst.