Schrijfretraite Barchem 2016

• Miriam Janssen -
• 22/08/2016  |  Comments (1)

---

De afbeelding is een tekst op het vloerkleed in de bibliotheek van het Landgoedhotel Woodbrooke in Barchem.
Daar waar vroeger het Woodbrookerhuis stond, is sinds een paar jaar een Landgoedhotel, waar gelukkig veel van de oude bouw en sfeer bewaard is gebleven.De locatie was nieuw, na jaren klooster voor het eerst een hotel. Het bleek een voltreffer, wat toch altijd maar afwachten is.
'Hier weven zich verhalen', toepasselijker kan het niet! Tien schrijfsters, een schrijfcoach, een heerlijke locatie en die ene mooie week van deze zomer.

Deze keer waren er veel autobiografische projecten, twee auteurs met fictie, twee dichters en eentje die schreef voor haar werk.
Gezeten op een opgehoogde stoel aan het bureau op de eigen kamer, of midden op het grote grasveld op een stoeltje; aan een geïmproviseerde werktafel in een boshuisje met uitkijk in het groen, op het stille achterterras: zo zocht elk haar plekje om nu eindelijk die vijf etmalen te schrijven, een stuk verder te komen met een project dat vaak al jaren loopt.

En dat verder komen is gebeurd.  Eindelijk de toon gevonden voor het eigen verhaal, toch maar in die afgrondelijke levensfase gedoken, dat verhaal dat al maanden zoemde er nu toch uit geschreven, de synopsis gemaakt voor uitgevers (wat is de kern van wat ik wil zeggen?), geschrapt in de gedichten tot de kern er staat.
Aan de koffie of met een wijntje op het terras werden de verhalen over leven en schrijven uitgewisseld met medeschrijvers, die je in het gewone leven nou ook niet zo vaak ontmoet. Even een bemoediging, een aansporing of een collega die een stukje meeleest. 's Avonds spraken we over het proces van het schrijven, aan de hand van video's zoals 'Kijken in de ziel van schrijvers.'

En de schrijfcoach? Ik koos toch weer een andere opwarmoefening voor de ochtend, een gerichter stukje video. Maar vooral sjeesde ik van kamer naar kamer, las, sprak, dacht mee. Wederom mocht ik getuige zijn van bevallingen, vreugdekreten en existentiële crises. Ik zag teksten die moesten uitgedund of uitgebreid; ik zag projecten die ooit begonnen waren, deze week uitgroeien tot iets groters, iets bondigers, iets eigeners; tot iets wat een ordening kreeg, een structuur - zoals je vroeger foto's zag opdoemen uit de ontwikkelaar.
In de slotronde, waarin iedereen een tekst uit de week voorlas, sprong mijn hart op: wat een teksten, wat een mensen, wat geweldig om daarbij te mogen zijn.

Ja, hier weefden zich verhalen!