'Schrijven is werken' is de titel van een serie uitzendingen van Teleac waarin schrijvers vertellen over hun werkproces. Heel duidelijk wordt, hoe het schrijven, en het niet schrijven, een mens kan bezighouden, in positieve en negatieve zin. Wakker worden met een mooi woord, angstdromen over het uitblijven van inspiratie, de vreugde van het vinden van een passende plot!

Dat alles overkwam de schrijvers die vorige week deelnamen aan de (inmiddels 8e) schrijfretraite. We bivakkeerden weer in het Gastenhuis van het Klooster Franciscanessen in Denekamp (Ov), een verlaten plek tegen de Duitse grens aan. Alle rust om eindelijk ruimte te maken voor het heilige schrijven, in de stilte van je laptop op je eigen kamer. 's Avonds, en aan tafel, barsten de gesprekken los. Over het schrijven, over de teksten.

Elke avond zijn twee deelnemers aan de beurt om hun tekst in te brengen, die dan al door de anderen gelezen is. Spannend is dat. Je zit er al zo lang in, zou het wel overkomen? Het verhaal over je boze stiefmoeder, gevoelig als anderen dat voor het eerst lezen. Samen zoeken naar welke woorden werken, hoe ze werken. 'Hier ga ik puzzelen',' Dit brengt een glimlach op mijn gezicht', 'Hier leef ik met de schrijfster mee'.

Lopend door de hoge eikenlaan, of langs het stille kanaal Almelo- Nordhorn, kun je de boel laten bezinken. Of het ritme van je woorden lopen. Nieuwe regel bedacht, help, aantekenboekje vergeten. 'In dat geval moet ik die regel de hele wandeling lang in mijn hoofd houden, en dan krijg ik geen nieuw idee', vertelt een van de Teleacdichters. Dat herkennen deze schrijvers, die weliswaar nog niet beroemd zijn, maar toch al gevorderd.

Na afloop is het altijd weer spannend hoe je die schrijfrust en de inspiratie thuis kunt blijven voelen. Ja, schrijven is werken!